Μια και το ποδόσφαιρο επανήλθε στο προσκήνιο της καθημερινότητάς μας, διαβάστε ένα άρθρο μου από το Βαϊμάρης και Θούλης (Α)γωνία (Εκδόσεις Νέα Θέσις), γραμμένο δύο ακριβώς χρόνια πριν εν όψει, τότε, της αναμέτρησης των ποδοσφαιρικών εθνικών ομάδων Ελλάδος – Γερμανίας για το Ευρωπαϊκό «Κύπελο» («Καπέλο;»):
«Η αναγωγή ενός ποδοσφαιρικού αγώνα σε επίλυση των ελληνογερμανικών διαφορών είναι τουλάχιστον ατυχής. Από ελληνικής πλευράς, θα πρέπει κανείς πριν αρχίσει να προβαίνει σε αριστοφανικά πειράγματα και να εκτρέφει υπερφίαλες πρσδοκίες στον λαό μας, να έχει την αίσθηση των μεγεθών και του μέτρου. Κάτι το οποίο προφανώς δεν μας χαρακτηρίζει από αρχαιοτάτων χρόνων γι’ αυτό και οι φιλόσοφοί μας αναγκάζονταν να μάς το υπενθυμίζουν, ανάγοντας το αυτονόητο σε κώδικα οφειλόμενης συμπεριφοράς στη ζωή («πάν μέτρον άριστον», «μηδέν άγαν»).
Αναμφισβήτητα το ποδόσφαιρο είναι ένα κατεξοχήν συγκρουσιακό ομαδικό άθλημα, ένα πολεμικό παιχνίδι με έντονα κοινωνικά χαρακτηριστικά, στο γήπεδο και στην κερκίδα, μία προσομοίωση μάχης δι’ εκπροσώπων, των λαών ή των φυλών-οπαδών που παρακολουθούν ζωντανά και συμμετοχικά την εξέλιξη μιας ρευστής και πολύτροπης διελκυστίνδας δυνάμεων του νου, του σώματος, της ψυχής, του ταμπεραμέντου και των συνδυαστικών ικανοτήτων όλων αυτών, μεταξύ δύο «αντιμαχόμενων» ομάδων («το ποδόσφαιρο στο υψηλότερό του επίπεδο είναι πολυπλοκότητα μεταμφιεσμένη σε απλότητα», Χένρυ Κίσσινγκερ).
Το να ταυτίζουμε όμως μια χώρα με την εθνική ποδοσφαιρική της ομάδα, παρά τις συγκινήσεις που αυτή προσφέρει, και να αναγάγουμε το όποιο αποτέλεσμα μιας συναντήσεώς της με την όποια άλλη εθνική ομάδα σε αξιακό κριτήριο σύγκρισης δύο χωρών και διακύβευμα της εθνικής μας υπερηφάνειας, αποτελεί μια επιπόλαια αποφυγή μιας βαθύτερης πραγματικότητας.
Σε τελευταία ανάλυση, είναι και λάθος τακτικής, ιδιαίτερα όταν τα μεγέθη δεν μας ευνοούν. Φυσικά υπάρχει πάντα η προσδοκία μιας σύγκρουσης του Δαβίδ με τον Γολιάθ, του αδύναμου που απρόσμενα κατατροπώνει τον δυνατό. Μόνο που αυτή η κοινώς αποδεκτή ερμηνεία του αποτελέσματος δεν αντέχει σε μια ψύχραιμη ανάλυση. Γιατί, στην πραγματικότητα ο δυνατός δεν ήταν ο Γολιάθ αλλά ο Δαβίδ, ο οποίος ήταν εξοπλισμένος με το υπέρτερο όπλο μακρού βεληνεκούς που ήταν η σφεντόνα του. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε κι εμείς μακρά παράδοση πελταστών. Όμως για λόγους τακτικής δεν μας κοστίζει να περιμένουμε σιωπηλοί. Άλλωστε όλες οι μεγάλες μάχες – και νίκες – διεξήχθησαν μέσα σε μια ατμόσφαιρα σοβαρότητας και αυτοσυγκέντρωσης που την διαπερνούσε η απόλυτη σιωπή».
(Για την Ιστορία, η Ελλάδα έχασε στις 22 Ιουνίου 2012 από την Γερμανία στον εν λόγω αγώνα με 4-2)
υ.γ μακελειο: Ελπίζουμε στην διδαχή. Πέραν τούτου για όποιον δεν καταλαβαίνει τα γραφόμενα είτε να ανοίξει λεξικά είτε να αρκεστεί στο γνωστό “η βλακεία ανίκητη”.
Τέρμα οι χάρες για όλους. Το ΜΑΚΕΛΕΙΟ θα είναι χρήσιμο. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα είναι και αρεστό. Ακόμα κι αν το φτάσουμε στα άκρα μήπως και καταλάβει κανένας τι γίνεται σε αυτή την κωλοχώρα.
Διαδώστε το Άρθρο...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου