Δεν θα μπορούσε κάποιος να διανοηθεί το πόσο χρήσιμο τελικά θα μπορούσε να είναι ένα πέτσινο πέναλτι που με τη σειρά του θα έφερνε και μια εξ ίσου πέτσινη νίκη, προς την κατεύθυνση μιας βαθύτερης κατανόησης της πολιτικής μας ξεφτίλας.
Με όλα τα συστημικά ηλεκτρονικά και μη ΜΜΕ να μιλούν για “έπη” και για “δόξες” και άλλες εθνικοπαπάτζες μόνο και μόνο επειδή προσπαθούν εδώ και καιρό να καταθέσουν κι αυτοί τα τούβλα τους στον πλαστό παράδεισο που επιχειρεί να χτίσει ο Σαμαράς, (με το… αζημίωτο φυσικά), είμαστε οι μόνοι που, όχι μόνο δεν πανηγυρίσαμε για μια τέτοια “νίκη”, αλλά εγκαλέσαμε και ευθέως όσους το έκαναν, καθώς αυτή βασίστηκε πάνω σε ένα ΑΔΙΚΟ.
Και το άδικο εξακολουθεί να παραμένει άδικο, ακόμη και όταν “τυχαίνει” να μας ευνοεί.
Δεχτήκαμε βροχή χυδαίων ύβρεων, απειλών, ενώ, από όχι λίγους πληροφορηθήκαμε και για την… “ερωτική ζωή” του πατέρα μας της μάνας μας και λοιπών συγγενών, ακόμη και αν κάποιοι εξ αυτών μπορεί να μη βρίσκονται πλέον στη ζωή. Εκτός αυτού, μάθαμε ότι είμαστε και… “ανθέλληνες”, “απάτριδες”, “αναρχοκομμουνιστές”, ομοφυλόφιλοι, εβραίοι, μασόνοι και εχθροί του έθνους… (Νάστε καλά ρε παιδιά, μας κάνατε να ευθυμήσουμε…) Αλλά το πρόβλημα δεν βρίσκεται εκεί, εδώ άλλοι δημοσιογράφοι έχουν φάει σφαίρες, θα ήταν ντροπή να διαμαρτυρηθούμε εμείς για κάποια αθώα μπινελίκια….
Δεν θα σταθούμε στο αν η Εθνική μας έπαιξε μπάλα καλά, σ’ αυτό υπάρχουν μόνο ειδικότεροι από μας και λένε ότι έπαιξε φοβερή μπάλα και δεν έχουμε δικαίωμα να το αμφισβητήσουμε και μπράβο σε όλη την Εθνική μας. Εκεί τελειώνει το “αθλητικό μέρος”.
Ας σταθούμε όμως λίγο στο “άλλο” μέρος, που είναι και το σημαντικότερο, στο ηθικό. Για να δούμε λοιπόν τι “διδαχτήκαμε”…
- Όποιος καταφέρνει να ξεγελάσει τη διαιτησία, δεν είναι αλήτης και απατεώνας, αλλά “πολυμήχανος, καταφερτζής και ικανός”.
Αντικαταστείστε τη λέξη “διαιτησία” με τις λέξεις ”κράτος-κοινωνία-συνάνθρωπος” και θα καταλάβετε γιατί έχουμε τόσα δισεκατομμύρια φοροδιαφυγή, πώς έχει φτάσει να αποτελεί εθνική μας αξία η απάτη προς κάθε κατεύθυνση, πώς καταφέραμε να φτάσουμε στις πιο απομακρυσμένες συμπεριφορικές μας εσχατιές…
- Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Μα τι διαφορετικό δηλαδή πίστευε η 17 Νοέμβρη; Τι διαφορετικό πίστευε ο Μπους και το ΝΑΤΟ όταν αιματοκύλισε τη Γιουγκοσλαβία; Τι διαφορετικό υπηρέτησε η εισβολή των ΗΠΑ σε Αφγανιστάν και Ιράκ; Τι άλλο πρέσβευε ο Άσαντ δολοφονώντας με χημικά χιλιάδες πολίτες; Tι διαφορετικό από το ότι “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα” υποστηρίζει και η κυβέρνησή ΣΟΥ όταν σου λέει πως “ξέρω ότι σε αδικώ και σε κλέβω και σε οδηγώ στην καταστροφή αυτοκτονία αλλά πρέπει να θυσιαστείς για τον ιερό σκοπό της αποπληρωμής του χρέους”; Διότι αν δεχτείς πως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, τότε μην κλαίγεσαι ηλίθιε όταν σου ζητούν το κεφάλι σου για κύριο πιάτο στον δίσκο σερβιρίσματος της ευρωπαϊκής τράπεζας όπου γίνεται το μεγάλο φαγοπότι…
- Όταν εξαπατούν και αδικούν οι άλλοι είναι “κακοί”, όταν εξαπατούμε και αδικούμε εμείς “καλά κάνουμε γιατί το αξίζουμε”.
Πέρα από το προφανές ενός νοσηρού εθνικισμού που εμπεριέχεται σε μια τέτοια διατύπωση καθώς προϋποθέτει πως είμαστε “ανώτερα όντα” ώστε να “δικαιούμαστε” κάτι τέτοιο, διδάσκει και πως, το άδικο με άδικο γιατρεύεται κάτι που στην ουσία του δεν κάνει τίποτε άλλο από το να νομιμοποιεί την ανομία και την αδικία, και να προσθέτει αενάως κρίκους στην αλυσίδα της, ακυρώνοντας ουσιαστικά κάθε γνήσιο λαϊκό αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη και διαφθείροντας μια ολόκληρη κοινωνία, με τη λογική “ρε κοίτα εσύ να κάνεις τι δουλίτσα σου και γάμα το άδικο”…
Κατά σύμπτωση όμως, ακριβώς το ίδιο πίστευε και ο Τσοχατζόπουλος και οι συν αυτώ όταν έπαιρνε τις μίζες, αυτό πίστευε και ο Λαυρεντιάδης, αυτό κι ο Κοσκωτάς, αυτό πιστεύουν και οι Λατσοβαρδινογιαννέοι και πλειάδα “μεγαλοεπιχειρηματιών που κατασπάραξαν τις σάρκες τούτης της χώρας: ότι δηλαδή, “καλά έκαναν όσα έκαναν, διότι “αυτοί το άξιζαν”.
Και όχι, το άδικο δεν γιατρεύεται με άδικο, κι αν κάτι τέτοιο συνέβαινε, τότε θα έπρεπε να μη γκρινιάζεις όταν σου ζητάει φακελάκι ο γιατρός, γιατί κι αυτός δεν παίρνει πολλά χρήματα, οπότε προσπαθεί να γιατρέψει την αδικία που ο ίδιος υφίσταται, διαπράττοντας μια νέα. Το ίδιο και ο ταξιτζής που σε κλέβει στο ταξίμετρο, το ίδιο κι ο άλλος που φοροδιαφεύγει. Όλοι αυτοί ακριβώς γι’ αυτό αδικούν. Για να αποκαταστήσουν μια αδικία που υφίστανται. Έτσι η καπιταλιστική κοινωνία κατάφερε να μεταφέρει την ενσωματωμένη κτηνωδία της στα πιο λαϊκά στρώματα. Το γουστάρετε αυτό;
Από την άλλη, έχουμε “πίσω μας” έναν Σωκράτη που έδωσε τη ζωή του για να υπερασπιστεί τον Νόμο και την Πόλιν και όχι έναν… Σωκρατάκο άθλιο και κακομοίρη που “ρε πούστη μου-γαμάτος ήταν, κατάφερε να τη σκαπουλάρει”. (αυτό για όσους μας χαρακτήρισαν ως “ανθέλληνες”).
Και συ ρε ξεφτίλα “έλληνα”, την ίδια στιγμή που δεν έχεις βρακί στον κώλο σου και πιάτο στο τραπέζι να χορτάσεις το παιδί σου, αντί να κατέβεις στο πεζοδρόμιο να βροντοφωνάξεις για την ανεργία σου, την πείνα σου, το άδικο που υφίστασαι εδώ και χρόνια, για τους χιλιάδες συνανθρώπους σου που αυτοκτονούν απεγνωσμένοι, για την Παιδεία που δεν έχουν τα παιδιά σου και ξενητεύονται για ένα κομμάτι ψωμί, για την Υγεία που σου την έκοψαν γιατί δεν έχεις να πληρώσεις το Ταμείο, για τη φυλακή που σε απειλούν λόγω “χρεών” στο Δημόσιο, για το σπίτι σου που θα στο πάρει η Τράπεζα, για… για… για… δανείζεσαι λεφτά από την άνεργη μάνα σου για να βάλεις πέντε ευρώ βενζίνη και να κατέβεις να πανηγυρίσεις, επειδή “η Εθνική μας” κέρδισε την Ακτή Ελεφαντοστού, (από πότε αλήθεια η Ακτή Ελεφαντοστού φημιζόταν για το ποδόσφαιρό της;) και μάλιστα “κέρδισε” με μια απάτη ή ένα άδικο ή όπως αλλιώς γουστάρεις πες το…
Μετά από όλα αυτά, νομίζω πως το μεγαλύτερο ευχαριστώ που οφείλουμε στον διαιτητή, δεν είναι για το πέτσινο πέναλτι που μας έδωσε, αλλά για μία (ακόμη) θαυμάσια ευκαιρία, να δούμε ως κοινωνία τα μούτρα μας στον καθρέφτη. Και να κατανοήσουμε καλύτερα, με ποιον τρόπο και μέσα από ποιες νοοτροπίες καταφέρνουν να εκλέγονται πάντοτε οι πλέον απατεώνες και βρωμιάρηδες και να μας κυβερνούν οι μαριονέτες μιας δράκας ντόπιων και ξένων συμφερόντων.
Το Μακελειό δεν είναι εδώ για να σου είναι ευχάριστο, το Μακελειό είναι εδώ για να σου είναι χρήσιμο.Γουστάρεις; Μένεις. Δεν γουστάρεις; Πήγαινε εκεί που σου μιλούν για “έπη”. Μόνο να θυμάσαι πως οι ίδιοι σου μιλούσαν κάποτε και για το “έπος” του “Αθήνα 2004″, για το “έπος” του χρηματιστηρίου και για άλλα “έπη” ων ουκ έστιν αριθμός. Είναι οι ίδιοι που κονόμησαν χοντρά από αυτά τα “έπη”. Και εξακολουθούν να κονομάνε στην πλάτη σου, πείθοντάς σε πως, την ίδια στιγμή που σε πηδάνε, εσύ πρέπει και να πανηγυρίζεις…
Γιατί κατά βάθος, από το 1826 κι όλας τόχουν καταλάβει πως, τελικά είσαι μόνο για τα πανηγύρια…
ΠΚ
Διαδώστε το Άρθρο...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου